Verborgen orde achter de chaos
Hoopvolle gedachten
voor vooruitstrevende mensen
Onze wereld in een ongekende transitie
Onze wereld verkeert in een enorme transitie.
We worden met veranderingen geconfronteerd, die de mens nog nooit heeft meegemaakt:
Een paar voorbeelden:
- We moeten leren leven in een mondiale samenleving, waarin begrip en tolerantie voorwaardelijk zijn voor eigen levensbehoud.
- We moeten leren samenleven met een nieuwe levensvorm van robots en andere apparaten, die grootschalig in onze levens gaan interveniëren.
- We hebben een nog nooit eerder beleefde verantwoording t.a.v. Moeder Aarde
- We moeten ethische antwoorden vinden op volstrekt nieuwe levensvragen
door medische mogelijkheden zoals klonen, genetische manipulatie e.d.. - Ons wereldbeeld wordt enorm vergroot door astronomische en subatomaire inzichten.
- We worden ruimtevaarders en ontdekken de oneindige diepte van ons onderbewustzijn.
- Oude wetenschappelijke zekerheden over tijd ruimte, fysieke verifieerbaarheid worden afgebroken door natuurkundige ontdekkingen.
De grote samenhang tussen alle leven op aarde
Het is naar mijn idee naïef en onlogisch te denken, dat deze tendensen willekeurig zijn.
De mensheid is met alle andere levensvormen in, op en rond Moeder Aarde deel van één heel groot levend organisme, dat haar eigen koers vaart. Door de milieu-thematiek worden we bikkelhard tot het besef gedwongen, dat de schaal van onze levensbeschouwing die van de aarde moet worden.
Binnen dat organisme ‘Aarde’ hebben alle levensvormen – planten, dieren, mensen – als ‘dienaren’ een specifieke opdracht.
Alles wat de mensheid tot op heden heeft gedaan, staat ‘in dienst’ van dat grote geheel.
En dat geldt natuurlijk ook voor de hiervoor genoemde transitie, die de mensheid nu doormaakt.
Die heeft de mens niet bewust gekozen. In ons werkt de regie van Moeder Aarde, een krachtenspel, dat de macht van de mensheid ver overspeelt. En dat wij nu in zoveel opzichten enorme veranderingen doormaken, is alles behalve toeval of door de mens bewust gekozen. Het is Moeder Aarde, die voor haar toekomst een verder geëvolueerde mensheid nodig heeft.
Alle hiervoor genoemde ontwikkelingen, die onze levens zo grootschalig aan het veranderen zijn, komen uit het grote plan van Moeder Aarde voort en hebben een samenhang, die we moeten gaan ontdekken om onze eigen levensopdracht in het vizier te krijgen.
De overgang
Revolutionaire veranderingen vragen afbraak van wat verouderd is en opbouw van het nieuwe.
De mythe van de Phoenix verhaalt van de levensformule, die zich daarbij voltrekt:
Na een levensperiode verbrandt de Phoenix, maar uit de as van het oude leven herrijst de nieuwe levensvorm. Uit de geestelijke verworvenheden van het verleden wordt het nieuwe geboren.
Niets gebeurt dus voor niets – het dient altijd de ontwikkeling naar het nieuwe.
In de overgangsfase geldt: “Het oude niet meer, het nieuwe nog niet”.
Uiterlijk is dat altijd een fase van chaos, maar onderhuids wordt het oude afgebroken en het nieuwe opgebouwd.
In zo’n fase leven wij nu en de schaal is die van Moeder Aarde.
De mythe vertelt ook, dat de oude Phoenix zich en zijn nest zelf in brand steekt.
Vertaald naar onze mondiale samenleving betekent dat, dat de representanten van het oude – de reactionaire en populistische bewegingen – juist de slopers zijn van wat ze willen bewaren. In hun verzet tegen het nieuwe worden ze steeds agressiever, ridiculer en meer vervreemd van de oude culturele waarden, die ze zeggen te verdedigen.
Hoe heftiger dit verschijnsel, hoe meer de doorbraak nabij.
Hoe nu te handelen
Wie het nieuwe wil dienen, moet de weerstand van het oude alleen gebruiken om weerwaarheid op te bouwen, maar geen energie meer verspelen aan wat toch onontkoombaar teloor gaat, ongeacht de omvang van de sloop.
Inzicht en vertrouwen in de transformatieformule van de Phoenix, die zich momenteel zo herkenbaar achter de uiterlijke chaos voltrekt, kan helpen nu reeds een onverschrokken koers te varen in het perspectief van het nieuwe.
Het nieuwe
Bij dat nieuwe geldt de grote schaal van Moeder Aarde, waarbij alle leven in zijn samenhang gezien dient te worden en begrippen als integreren, integriteit, transparantie, idealisme en creativiteit sleutelwoorden zijn.
De mens zal steeds verder individualiseren, hiërarchieën zullen steeds meer verdwijnen.
Het zogenaamde realisme in de geest van “de mens blijft toch egoïstisch, verandert toch niet” zal steeds minder opgaan, omdat zielen met een rugzak vol oud leed, gekoppeld aan een veel grotere zelfstandigheid en individualiteit dan in het verleden, geboren zullen worden. Die combinatie zal hen totaal anders in het leven doen staan. De jongere generatie blijkt hier al ten dele van te getuigen.
Grote levensformules voltrekken zich in deze tijd van overgang.
Dat ze ons mogen gaan dagen, waardoor we helder wetend gedecideerd en idealistisch aan een nieuwe wereld kunnen werken!